من هیچ اعتیادی به اینترنت ندارم، علی رغم اینکه همه ی کسب و کار و معیشتم به اینترنت وابسته است، اما خودم هیچ وابستگی خُلقی به آن ندارم. اگر از این حال و هوا می نویسم صرفا به خاطر بیکاری هست و البته از دست رفتن درآمدی که این 4 روز و روزهای بعدش می توانستم داشته باشم و ندارم. یعنی نه تنها قرار است یک چیزی به خاطر گرانی از جیب مبارکم برود، باید کلی ضرر و زیان هم متحمل شوم، تا این امنیت کذایی که از صبح تا شب توی بوق می کنند برقرار شود.
به نظر، مسئولانی که تصمیمی به این بزرگی گرفته اند هیچ شناختی از روزگار ندارند (تصمیم قطع اینترنت با شبکه خارجی). به خیالشان دروازه های شهر را بسته اند و گزمه ها را دوتا دوتا توی کوچه ها فرستاده اند تا مبادا این امنیت تصعید شود. اما الان سال 2019 هست. قرار نیست ما را هم با خودشان در 1400 سال پیش و در شعب ابی طالب (یا یک همچین چیزی) محصور بکنند. اصلا دنیا و زمانه ی شان با ما فرق می کند. هزاران کسب و کار با اینترنت کار می کند. چه کسب و کارهای برخط و چه کسب و کارهای عادی. حتی مراکز علمی و دانشگاهی. هر ساعت ادامه ی این وضعیت هزینه های زیادی را به مردم تحمیل می کند.
اما، شاید بعد از وصل شدن به شبکه ی جهانی اینترنت و اینستاگرام بلند شوم و برقصم.
همانطور که نوشتم ما در زمانه ی دیگری زندگی می کنیم. ارتباطات و حسیات ما فرق کرده است. الان زمانه ای هست که سین شدن یا نشدن، به موقع سین شدن و سین نشدن (Seen) و چه طوری سین شدن 
برای خودش مسئله هست. اگر سین بکنی و جوابی نفرستی کل مناسبات بین المللت به هم می ریزد، اگر سین بکنی و جوابت را دیر بفرستی سوءتفاهم آفریده ای، اگر سین بکنی و جوابت یک کلمه باشد، مسئله ی علی حده ای هست، اگر جوابت دو کلمه ای باشد شرایط طور دیگری و اگر یک پاراگراف کامل در جواب بنویسی، شخص مورد نظر را بنده ی خودت کرده ای.
حالا بیا و به این اضافه بکن عشق ها و کراش هایی را که چشم به راه اکتیو شدن پروفایل ها بودند، آوتارهایی که هر کدام برای خودشان به اندازه یک رمان چهار جلدی حرف داشته اند!
چه کسانی می توانند حال آنهایی را بفهمند که در این جهان پهناور اینترنت، از دور می ایستادند تا ببیند چراغ اتاق مجازی یارشان روشن شده است؟
به ولله اگر شاک* این چیزها را بفهمد 
.
بنابراین شاید به محض دیدن روشنایی پشت پنجره بلند شدیم و دست افشاندیم.
* شورای امنیت کشور.
درباره این سایت